(Yazıda geçen olay gerçek, yer ve insan isimleri kurgudur)
Sapanca gölüne tepeden bakan bir okulda göreve başlamıştı.Manzara müthişti.Şehir çok güzeldi.Nüfusun yarıdan fazlasını Balkan göçmenleri oluşturuyordu.Doğup büyüdüğü şehirde Yörüklerden başka insan tanımamıştı.Şimdi Arnavutu, Boşnağı, Manavı, Abazası , bütün Balkan göçmenleriyle iç içeydi.
Şehri tanımak için okul çıkışı arabasıyla bilmediği cadde ve sokaklarda geziyordu.Kestirme bir yol öğrenmiş ve her gün bu yoldan ana caddeye çıkıyordu.Birden gözü, evinin penceresinden etrafı seyreden bir kıza takıldı.Ay yüzlü çok güzel bir kızdı.Tekrar görmek için kavşaktan u dönüşü yaptı bu sefer daha dikkatli baktı, çok beğenmişti.
Okulda hizmetli olarak çalışan Hasan amcayı gördü.Bilse bilse buraları en iyi o bilirdi.
-Hasan amca, kolay gelsin...
-Merhaba Hocam, nasılsınız?
-Sağ olun, iyiyim..Hasan amca, Çark caddesine çıkmadan önce kestirme bir yol var.Yolun ortasında tek katlı balkonlu bir ev var..
-Eeee!
-İşte o ev kimin, kimler oturuyor?
-Benim yan komşum onlar, evde iki kız birde anaları oturur, babaları iki sene kadar önce öldü....Hayırdır! Niye sordun?
-Hasan amca, ben o evin penceresinde bir kız gördüm, acaba bekar mı diye soracaktım..
-Büyük kızı görmüşsündür, evet bekar...Maliyede memur olarak çalışıyor..
-Ben o kızla ailesinin izni dahilinde tanışmak istiyorum, mümkün mü? Yardımcı olabilir misin?
-Tamam Hocam, ben seni ararım...
*
Okulun pansiyonunda dinlenirken birden telefon çaldı.Arayan Hasan amcaydı;
-Hocam.. Saat sekizde takım elbiseni giy gel, birde çiçek al..
-Hayırdır Hasan amca!
-Ben kızın annesiyle görüştüm, akşama gelsin tanışalım dedi...Dediğim gibi saat sekizde sen bize gel, bizim evden yan komşuya geçeriz, tamam mı?
-Tamam Hasan amca, çok sağol, zahmet olacak..
Elinde kocaman bir çiçek ve Ülker Şhoptan aldığı kalp şeklinde kırmızı kadifeden kutusu olan madlen çikolatayla evin kapısında buldu kendini.Geldiklerini camdan görmüşler çoktan kapıyı açmışlardı.Büyükçe bir salona geçtiler.Hoş geldiniz faslı bittikten sonra kahveler geldi.Kız tahmininden daha güzel çıkmıştı ama çok sert ve kızgın bir yüz ifadesi vardı. “Sende nerden çıktın, ne işin var burada” der gibi bakıyordu.Aile büyükleri “ Biz sizi yalnız bırakalım, konuşacaklarınız vardır” diyerek odadan çıkınca kızla baş başa kaldı.Kız büyük bir hışımla;
-Sen beni nerden tanıyorsun, camda gördüğün her kıza evlenme mi teklif ediyorsun, diyerek çıkıştı.
-Her kıza değil, seni gördüm, beğendim.Seninle ailenin izni dahilinde tanışmak istedim.
-Ben seninle görüşmek istemiyorum...
-Tamam, sen istemezsen zaten görüşmeyiz.
-Nerden çıktın sen ya..?
-Ne yapsaydım? Balkonda sana laf mı atsaydım...Islık çalıp seni taciz mi etseydim, peşine düşüp seni rahatsız mı etseydim.Benim tarzım bu.Beğendiğim bir kız olursa meşru bir şekilde gider isterim.Gönül işi bu, olur olmaz.
-...............!?
-Daha fazla görüşmeye gerek yoksa ben müsaade isteyeyim.
-Madem buraya kadar geldin biraz konuşalım,dedi kız pişkin bir şekilde.
Nereli olduğunu, ne öğretmeni olduğunu, kardeşlerini, alışkanlıklarını, hafta sonları banyo tuvalet temizliği yapıp yapmayacağına kadar, sorulan bütün sorulara makul cevaplar verdi.Adı Şükriye’ymiş, Vergi dairesinde memur olduğunu ve mazbut bir hayatı olduğundan bahsetti.Bu sırada içeri giren annesi;
-Oğlum, ziyaretinden çok memnun olduk.Bu evimizin telefon numarası, ne zaman istersen arayabilirsin.Pazar günleri öğleden sonraları benim iznim dahilinde kızımı gezmeye götürebilirsin,dedi.
-*-
Okulda ders arası teneffüse çıktığında okul bahçesinde birinin kendisini aradığını söylediler.Bahçeye çıktığında atıyla süt satan bir adamla karşılaştı.Koşumları süslü püslü, sağında solunda işlemeli süt bidonlarıyla kocaman bir atın yularından tutan eli kamçılı, pos bıyıklı, bu adamın kendisini niye aradığını merak ediyordu.
-Buyurun Bey baba hoş geldin..
-Hoş bulduk Öğretmen Bey, nasılsınız?
-Sağ olun iyiyim, siz nasılsınız? Size nasıl yardımcı olabilirim?
-Sen bizim bacının kızına talip olmuşsun, sana bakmaya geldim.
-Size bir çay ikram edeyim, içeri buyurun..
-İşim var Hocam, bizim bacı, damada bir bak bakalım, bizim kıza yakışır mı? Dedi.Bende geldim seni gördüm. Haydi eyvallah ben gidiyorum..
-.........!
-*-
-Ahmet Bey, ziyaretçiniz var, ön bahçede bekleniyorsunuz, anonsuyla irkildi.Yine o sütçü dayı mı gelmişti acaba dedi içinden.Bahçeye çıktığında yine kocaman bir at ama arkasında zerzavat dolu bir arabanın üzerinde bir adamın kendini beklediğini gördü.
-Buyurun ben Ahmet öğretmen, hoş geldiniz..Nasıl yardımcı olabilirim?..
-Hoca efendi, hoş bulduk..Sen, bizim rahmetli biraderin kızına talip olmuşsun, seni görmeye geldim, diyerek at arabasından indi.Ahmet’i omuzlarından kavradı ve sağa sola sallayarak;
-Bizim kız naziktir ha, onu üzmeyesin, dedi.
-.........!
-Bizim yenge, git bizim damada bak gel,dedi.Bizim kıza yaraşır mı dedi.İyi, iyi..Fena değilsin...
-Buyurun bir çay içelim..
-Sağol Hoca efendi, benim işlerim var, haydi kal sağlıcakla....
-*-
Okulda öğretmen arkadaşları arasında bütün muhabbet Ahmet Hoca’ya bakmaya gelen sütçü, zerzavatçı, bostancı ve bozacıydı. Hatta okul müdürünün hanımına bile gitmişler, sizin okulda Ahmet adında bir öğretmen varmış, bizim kıza talip olmuş, nasıl birisi? Diyorlarmış.
Aradan bir hafta geçtikten sonra annenin izniyle ilk kez buluştular.Şükriye’nin kız kardeşi de gözcü olarak gelmişti anlaşılan.Çay bahçesi gibi açık bir alanda oturuyorlardı.Kız kardeşinden dolayı rahat konuşamıyorlardı.Birden kız kardeşi benim işim var diyerek kalktı gitti.
-Ne anlayışlı bir kız, bak biz rahat görüşelim diye gitti.
-Anlayışından değil, oda sevgilisiyle buluşacak...
-.........!
Havadan sudan, oradan buradan konuştular ama iki sevgili gibi değildi muhabbetleri.Aralarında samimiyet olmayan arkadaş gibiydiler.Hafta sonu buluşmaları dört beş ay sürdü.Ama buluşmalar hep mesafeli ve monotondu.
Bir gün Şükriye’nin annesi evlerine yemeğe davet etti.En şık takım elbisesini giyindi gitti.Yemekler çok güzeldi, hepsini Şükriye yaptı dedi anne.Kahveleri içerken;
-Eeee, oğlum anlat bakalım ne düşünüyorsun? Dedi anne.
-Ben okullar kapanırken nişan, açılırken de düğün yapmayı düşünüyorum,
-........!?
Birden ortam buz gibi olmuştu, yanlış bir şey mi konuştum der gibi kendini yokladı ama kötü bir söz söylememişti.
-Oğlum, sen kendi kendine gelin güvey olmuşsun, dedi anne.
-Nasıl yani..?
-Oğlum, bak biz göçmeniz..Bizde adet şudur.Önce makul bir süre aile gözetiminde kızla erkek gezerler.Konu komşu ve akrabalar sizi birbirinize yakıştırırlarsa söz kesilir.
-Sonra! Dedi meraklı gözlerle.
-Sonra bir yıl sözlü kalırsınız, hısım akraba sizi uygun görürse nişan yaparız.
-........!
-En az iki yıl nişanlı kalacaksınız, düğünlere, cemiyetler gidip görüneceksiniz.Kızım evlenmeye karar verirse düğünü yaparız...Evlendikten sonra sen şimdi çocukta istersin..En az beş yıl çocuk yapmayacaksınız.
-.........!
-Beş yıl sonra çocuk isterseniz yaparsınız ama bir tane çocuk olacak.Bir başka şartımız daha var, bu şehirde kalacaksınız.Kızımı başka bir şehre göndermem.Evimizin üstüne bir kat daha çıkarsın, orada oturursunuz, tamam mı?
-Vallahi ne diyeyim anne, bu şartları kabul edecek bir erkek bulun, ben evleneyim onunla...(!)
-Sen ne diyorsun oğlum?
-Yani diyorum ki, her şey tamamda ben iç güveysi olarak burada kalmak istemiyorum.Ben zamanı gelince memlekete gideceğim.Eşimi de yanımda götürürüm...
-Olmaz oğlum, ben kızımı gurbete veremem.
-Artık gurbet yok anne, internetten, cep telefonundan istediğin saatte görüşebiliyorsun.Hem şurdan şurası bizim memleket otobüsle yedi saat uzaklıkta.
-Olsun oğlum, isterse bir saat uzaklıkta olsun, ben kızımı göndermem..
-Niye burası? Diyelim ki yangın çıktı, evinizi su bastı, belediye istimlak etti veya deprem oldu şehir yıkıldı, o zaman ne yapacaksınız?
-O zaman gelsin, düşünürüz...
-*-
Askerliğinin on beşinci günü Marmara depremi meydana gelmişti.Bütün Marmara şehirleri yıkılmıştı.Ahmet’in aklı Sapanca’daydı.Acaba Şükriye’lerin evi depremde yıkılmış mıydı.Yemin töreninden sonra memlekete bile gitmeden Sapanca’ya gitti.Bütün şehir yıkılmış, yıkılmayan binalarda oturulamayacak hale gelmişti.Yaz günü olduğundan enkaz altında ölen insanların çıkarılamayan cesetleri kokmaya başlamıştı.Yetkililer kokuya karşı sokaklara kireç döküyorlardı.
Şükriye’lerin evi tek katlı olduğundan yıkılmamıştı ama ev hasarlıydı.Mesai saati olduğundan çalıştığı vergi dairesine gitti.Çalıştığı bina yıkılmaktan beter olmuş, ağır hasarlıydı. Bütün memurlar çalışma masalarını bahçeye çıkarmış, açık havada çalışıyorlardı.Yüzlerce çalışan arasından Şükriye’yi buldu;
-Merhaba, kolay gelsin, geçmiş olsun...
-Sağolun, buyrun bir işiniz mi vardı?
-Ben Ahmet, beni tanımadın mı?
-Ahmet! Sen misin?
-Evet benim, askerde biraz yandım, saçlarımı da üç numara kestiler, tanıyamadın herhalde...
-Şom ağızlı, deprem olacağını nerden bildin? Seni bir daha görmek istemiyorum..
-Ben onu öylesine söylemiştim, nerden bileyim deprem olacağını...
-Sen benim öleceğim günüde bilirsin...
-Bir yıl boyunca görüştük, konuştuk seninle, beni hiç mi sevmedin?
-Kıyamet kopacak desende evlenem seninle, çünkü seni SEVMEDİM..(!)
*
Aradan on beş yıl geçmişti.Sapanca'dan bir öğretmen arkadaşı ziyaretine gelmişti.Laf dönüp dolaşıp göçmen kızına geldi.
-Şükriye'yi görüyor musun oralarda?
-Evet görüyorum, hala evlenmedi, bekar duruyor.Ara sıra Maliyede işlerimiz oluyor, bize yardımcı oluyor.Arada bir seni soruyor...Evliliğini soruyor, kaç çocuğu var, mutlu mu gibisinden soruyor, anlayacağın kızın aklı sende kalmış, seni çok sevmiş..
-O benim için camda gördüğüm kız olarak kaldı, kendisini hiç SEVMEDİM...(!)
